آمبولانس خاکی‌رنگ شهید گمنام گراش

رفتیم. شهید گمنام بود. قرار بود توی دانشگاه آزاد فیروزآباد دفن شود. ١٨ساله بود و مثل شهید گراش در کربلای ۵، شلمچه، شهید شده بود. نیمی از تابوت را آقایان زیارت می‌کردند و نیم دیگر آن را خانم‌ها. وقتی رفتم کنار تابوت، دو جوان، صورت‌ خیس‌شان را چسبانده بودند به تابوت و زیر لب چیزی را زمزمه می‌کردند. کاغذی کوچک روی تابوت، توجه‌ام را جلب کرد. جوان که می‌خواست برود از دوسش خودکار خواست. بعد از اینکه جوان از معراج رفت بیرون، رفتم کنار تابوت. نوشته بود: «دوسِت دارم ای شهید، شفاعت کن.» خطی هم زیرش کشیده بود، نوشته بود «یاحسین». روی کاغذ کوچک هم از زیارت‌کنندگان این شهید خواسته بودند شهید را قسم بدهند که خادم‌الشهیدی را دعا کنند.

انگار شهدای گمنام معراج کار خیلی‌ها را راه انداخته. این را مرد سفید‌پوش قدکوتاهی که ماسک صورتش را پوشانده بود و بی‌سیمی هم کنارش گذاشته بود، برای حاج‌آقا تعریف می‌کرد. حاج‌آقا که انگار خیلی وقت بود مشغول گفت‌گو با مرد بوده، به او اشاره کرد و به من گفت: «همین آقا که این نشسته، دکتر‌ها بهش گفته بودند بابا نمی‌شی. اما یه شهید گمنام کارش رو راه انداخته و الآن بابای یاس‌فاطمه و محمدطه‌ است.»

مرد سفیدپوش حرف برای گفتن زیاد داشت. از تبرک شهید گفت: «شهیدی را دفن می‌کردیم. به دوستی که رفته بود داخل قبر، خواستیم کمی پنبه‌ی دور شهید را بیاورد با بخشی از بند کفن. برای تبرک. بین همین بچه‌ها تقسیم کردیم.» و اشاره کرد به بچه‌هایی که توی معراج در رفت‌و‌آمد بودند.
اما یک خبر خوش هم داشت. گفت: «قرار بود ١۵ شهید گمنام رو بفرستند فارس. توی فرودگاه فهمیدند یه تابوت اضافیه. هماهنگی که انجام دادند، گفتن شهید، شهید گمنام نیست، شناسایی شده است. ولی خانواده‌ش خبر ندارن.»
حاج‌آقا اشک می‌ریخت. مرد سفیدپوش ادامه داد: «تابوت را جدا در نمازخونه فرودگاه گذاشتیم. شهید اهل بیضا بود. خانواده‌ش منتظر بودند که شهید گمنام بیاید و بروند استقبال. اما از طرف ایثارگران به خانواده شهید خبر می‌دهند گم‌شده‌تون پیدا شده.»
وقتی تعریف می‌کرد، پیش خودم گفتم: «یعنی می‌شود روزی وقتی این خبر به یکی از پنج خونواده‌ی شهید مفقودالأثر گراشی می‌دهند، من حضور داشته باشم؟»
امشب در نمازخانه موزه، خواهر همین شهید، اله‌یار زارع‌مؤیدی، خاطره‌گویی دارد.

مهدی و سید که رفتند پیش تابوت شهید، من هم دوباره رفتم. اما گوشی مهدی لحظه‌ای ساکت نمی‌شد. جواب که می‌داد گوشی را می‌چسباند به تابوت شهید و نفر پشت خط را با شهید تنها می‌گذاشت. بعضا به صدا راضی نمی‌شدند و تماس تصویری می‌زدند. مهدی اشک همه را درآورده بود. حتی مریض سرطانی که با گوشی مهدی با شهید درد دل کرده بود.

حاج‌حسن گوشه‌ای زیارت می‌خواند. حامد هم با علی‌اکبرنامی که از شیراز آمده بود موزه، رفته بودند شام بگیرند. من مشغول یادداشت بودم که تابوت دیگری از شهید گمنام وارد نمازخانه شد. حاج‌آقا، مهدی و سید زیر تابوت را گرفته بودند. روی تابوت پر بود از گلبرگ‌های پرپر شده که انگار ازطرف مردم روی تابوت ریخته شده. شهید باید در همان شیراز می‌ماند. تابوت بعدی هم که آمد باید در شیراز دفن می‌شد اما در دانشگاه صنعتی.
حاج‌آقا با چند شاخه که تبرکی از روی تابوت برداشته بود، از معراج خارج شد. به من اشاره کرد و گفت: «مجتبی، می‌ری اون آب‌معدنی کوچیکا رو تبرک کنی؟» دو تا آب‌معدنی تبرک کردم و یکی را دادم به حاج‌آقا و یکی خودم برداشتم.

مهدی گفت: «شهیدمون رسید. باید بریم.»
رفتیم بیرون. دو تا آمبولانس دیگر، غیر از آمبولانس ما هم توی محوطه بود. به آمبولانس خاکی‌رنگی اشاره کردم. از مرد چهارشانه و کچلی که انگار شهید چمران بود، پرسیدم: «شهیدِ گراش این‌جاست؟»
یک دستش را توی جیب شلوار شش‌جیبش بود و با دست دیگر که بی‌سیم داشت به آمبولانس دیگری اشاره کرد.
– اون‌جاست.
تا حاج‌حسن آمولانس را سر و ته می‌کرد، رفتم سراغ شهید. درِ آمبولانس را باز کردم. شهید روبرویم بود. توی تابوتی با سه رنگ قرمز، سفید و سبز. رفتم جلو. دستی به روی تابوت کشیدم. نوشته‌ی زیر تابوت را خواندم: «٢۴ ساله. کربلای ۵، شلمچه.» چند کلمه‌ای که شهید را متعلق به من، ما و همه‌ی گراشی‌ها می‌کرد، را دیدم؛ گوشه‌ی پایین تابوت نوشته شده بود: «گراش، دانشکده‌ی علوم پزشکی.»
تحمل نداشتم. گوشی را روشن کردم. عکسی از تابوت را گرفتم. فرستادم. عکس، زودتر از خود شهید به گراش رسید. خبرش چند دقیقه‌ی بعد منتشر شد: «شهید گمنام در راه گراش»

سید با دوربین عکس می‌گرفت. حاج‌آقا، حامد و حاج‌حسن هم آمدند و خدمت میهمان همیشگی‌مان سلام کردند. مرد چهارشانه با مهدی صحبت می‌کرد. نفهمیدم بحث سر چه بود که به مهدی ‌گفت: «شما گراشی‌ها هم‌تون شبیه هم هستید.» و مهدی خندید.