به یاد ابراهیم، برای ابراهیم

از ابراهیم اعتمادی، ۲۹ آذر ۱۴۰۰، در حاشیه‌ی دیدار نیمه‌نهایی بین جوشن و گراش‌جوان، تجلیل شد. این تجلیل از سوی خانواده‌ی او انجام شده است. متنی که شامل افتخارات اعتمادی است، هنگام تجلیل از او قرائت شده است.

متن کامل را بخوانید:

سلام بر ابراهیم؛

شاید این عنوان برایتان آشنا باشد، درست است نام کتابی که خاطرات شهید ابراهیم هادی را برای ما بازگو میکند شهیدی که بالاتر از قهرمان بودن، پهلوان بودن را به ما یاد میدهد

«۷۳۰۰۰» . این عدد پنج رقمی آخرین رکورد روپاییِ ابراهیم است. تصورش کن: ۱۰ ساعت و ۶ دقیقه، بدون توقف، فقط به توپ ضربه بزنی. شاید به نظر رؤیایی بیاید. ولی ابراهیم اعتمادی این رؤیا را به واقعیت تبدیل کرده است.

برای شناختنش باید گفت او کسی است که در تهران، به مدت شش سال قهرمان مهارت‌های فردی ایران ملقب به جام مازیار شده است.

بیش از ۲۰ سال پیش، وقتی همه‌ی چشم‌ها را برای دیدن مسابقه‌ی نفس‌گیرِ فوتبال ایران و استرالیا، از سری مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه دور رفت در تهران گرم می‌شد، ابراهیم همان‌جا، تویِ ورزشگاه بود. او با توپ حرکات نمایشی اجرا می‌کرد. همین حرکات نمایشی بود که تری ونبلز، سرمربیِ انگلیسیِ تیم کشور استرالیا، به ابراهیم نشان کانگرو را اهدا کرد. می‌دانید که کانگرو، سمبل کشور استرالیا است.

پایِ نمایش‌های جذاب ابراهیم به جام باشگاه‌های آسیا نیز باز شده. جایی که العین امارات و استقلال ایران به مصاف هم می‌رفتند. او، آنجا، در دبی،مقابل نگاه هزاران تماشاگر حرکاتش با توپ را به رخِ فوتبالیست‌های مطرحِ آسیا می‌کشید.

دیگر این کار با توپ‌ها آنقدر زیاد شده بود که بین دو نیمه‌ی مسابقه یا قبل از شروع یک دیدار حساس، همه منتظر هنرنمایی ابراهیم بودند. مسابقاتی مثل استقلال و تیمِ یوکوهاما ژاپن، فجر و پرسپولیس، برق شیراز و پلیس عراق از مسابقاتی بود که ابراهیم آنجا حضور داشت و هنرش را به نمایش می‌گذاشت.

عکس‌های او با علی موسوی، سیاوش اکبرپور، کریم باقری، مهدی مهدوی کیا، ادمون بزیک، ناصر حجازی، حمید استیلی، علی کریمی و دیگر آدم‌های سرشناس فوتبال، یادآور خاطرات آن روزهایی است که خیلی هم دور نیست. حتی کاپ‌هایی که او از طالقانی، رئیس فدراسیون کشتی و ذوالفقارنسب، مربی سرشناس فوتبال ایران دریافت کرده، همه نشانِ از مهارت و هنر و ذوقِ این قهرمان در آن روزها بوده است.

از دیگر افتخارات او میتوان به اجرای حرکات نمایشی در چند برنامه زنده تلویزیونی از جمله برنامه صبح بخیر ایران نیز اشاره کرد.

البته هنرِ ابراهیمِ اعتمادی به کار با توپ ختم نمی‌شود. او هیجان هم چاشنی کارش می‌کرده. او همان‌طور که با توپ کار می‌کرد، از دکلِ نورافکنِ استادیوم شهدا، همین دکل‌ها، همچنین از سکوهای ورزشگاه گراش بالا می‌رفت. همین ابراهیم سه ساعت، بدون وقفه، توپ را فقط با سر ثبت می‌کرد. رکوردهای او هنوز هم دست‌نیافتنی است.

ابراهیمِ اعتمادی، یکی از چهره‌های سرشناس ورزشیِ گراش و ایران است که راهش را به سویِ هنر، اخلاق و ورزش که بهش عشق می‌ورزید ادامه داد. او سه سال دیگر چهل ساله خواهد شد. کسی که وقتی ۹ ساله بود، با توپ رفیق شده بود. او تمام این افتخارات را مدیون تلاش های بی وقفه، پشتکار، و اطاعات پذیری محض از مربی خود علیرضا حسین شیری مدیرعامل وقت باشگاه فرهنگی ورزشی ستاره آبی میداند، به یقین میتوان گفت بالاتر از همه این افتخارات، اخلاق و منش پهلوانی ابراهیم هست که با وجود گذشت سالها، هنوز در ذهن‌ها و قلب‌ها ماندگار مانده و خواهد ماند.چرا که، تنها اخلاق نیکوست که تا ابد ماندگار میماند…