پندری: کمپین و امضاهایِ دوازدهمیها برای مجازی کردن امتحانات بیفایده بود و آنها امتحانات دروس غیرنهایی را شروع کردهاند. «مدیریت و سبک زندگی» یکی از دورسِ غیرنهایی دوازدهمیهاست که باید قبل از شروع امتحانات نهایی آن را پاس کنند. محمد نجاتی، دانشآموزِ دوازدهمِ تجربی، یادداشتی برای پندری ارسال کرده و ضمن معرفی این کتاب، نقدی هم به کمتوجهی به آن داشته است.
«مدیریت و سبک زندگی» یک کتابِ اختیاریِ دوازدهمیهاست. کتابی که با وجود اختیاری بودن آن توسط مدارس، میتواند نقشی اساسی را در دوران زندگیمان داشته باشد. کتابی که بودنش علاوه بر اینکه برای ما و همنسلهای ما، اختیاری نیست، که بودنش اجباری و لازم است.
ما انسانها در زندگی، مشکلات و گاهی اوقات ناراحتیها، قهرها، حسادتها، دروغها و خیلی موارد دیگر را تجربه میکنیم. قطعا این دردها و مشکلاتِ زندگیِ هر انسان را نمیشود با معادلات سهمی و معادلات جبر و احتمال، یا انتگرال و ثابتِ یونش حل کرد و دوای آن یادگیریِ شیوه برخورد با آنهاست.
اما با این وجود سهم آموزش، یادگیری، ضریب، درصد و غیرهی این دروسِ غیرضرور، در روند آموزشی مدارس و کنکور، خیلی خیلی بیشتر از کتاب «مدیریت خانواده و سبک زندگی»ست. میتوان گفت سهم کتاب مدیریت، چیزی حدود صفر است.
وقتی به دنبال دلیل میگردی فقط به یک جواب میرسی و آن هم این است که: «اگه این درسها رو پاس نکنی، میافتی. پس بخون که نیفتی.» یعنی فقط و فقط میرسیم به یک هدف: گرفتن نمره قبولی.
قطعا برای آیندهی یک پزشک، اسامی سختِ درسِ زیست مهم است. یا فرمولهای ریاضی و فیزیک برای مهندسها. اما نمیدانم مشکل از کجای این سیستم عریض و طویلِ آموزش و پرورش است که برای گرفتن نمره قبولی و مدرک، درسهایی که بودنشان در مسیر سبکِ سالمِ زندگی همهی ما دانشآموزان تأثیری ندارد، اینقدر مهم و حیاتی است.
اما کتابی که برای زندگیِ مشترک و آدابِ سالمزیستنِ، که خیلی مهمتر از یاد گرفتن دو تا فرمول ریاضی و فیزیک است، زیاد به آن نمیپردازند و آن را در گوشهای از برنامههای درسی دانشآموز جای میدهند که انگار بچهی ناخواستهی یک خانوادهست! همه نمیخواهند پزشک و مهندس شوند، ولی همه روزی به «مدیریت خانواده» و «سبک زندگی»، نیازمند میشوند.
شاید اگر امتحانات حضوری نمیشد آن را نمیخواندم، اما این توفیق اجباری را به فال نیک گرفتم و خواندم. و آن را به تمام کسانی که دوست دارند خوب زندگی کردن را بیاموزند هر چند دو دوتا چهارتایِ اولیهی آن را، پیشنهاد میکنم. من که از خواندنش پشیمان نیستم.