کائَتی خَش‌تر و بهتر اِز کائَت کَدیمینیا مونی. شُ پا کِ اَنِش حرفیاشو اِکَدَه خَشِن که دِلُت اوشناوِه شُز پا اُرُسِش. نِ فیس‌ُ اِفادَ شِسِن، نِ چُنِ مُنِ آلا یَخی و کِنِزَکی. تِکِ دور و زمونه‌ای که خیلی اِز حرفیا مو مغز اُشنی، یک موضوع مغز مو سِک اوشکِ، اَمی هم زبون مادری وا. مَز اَمی، به مناسبت رِزِ زبون مادری، چِدُم سراغ گَپ‌تَریا بِشَم چِ تَر با بِچیاشو کائَت اَدَرِن.
زینب کلاس دومِن. باشو تِک خیابون اُمدی، وَسَدُم بَر حرف زَتَ. زینب هم، پشت سِرَش، لِ موتور اُداسو. مَواس کلاس اِنِسَم، اُمگُت: «سلام زینب خانم، خوبی؟» جواب اُشوادا: سلام، خَشَم. مِ باشو گُت: همیشه گراشی حرف اَزِت؟ اُشگُت: خونه فارسی شَمرَ حرف اَنُم، گراشی جواب مُ اَدِت. سوژه‌ای کِ مَواس اُمواجو. حرف مُ اَزَت گوشیش زنگ اُشخَ، مامان زینب وا. حرف شو که تَمو بی زینب اُشواپُرسی: «بابایی مامان چِش گُت؟» جواب اُشوادا: «میگه دارید میاید خونه میوه هم بگیرید.» بِچِ اصرار بر گراشی حرف زَتَ اُشوا، باشو انکار.
ای دور و زَمونه همه یَک گوشی شوبارِن، گَپ و کِوِه. امیرحسین کلاس هشتم درس خَدای. نَنَشو لیسانس اُشبا، باشو هم دیپلم. نَنَه و باا تِکِ خونه با هم گراشی حرف اَنِن، وله امیرحسین عادت اُشِسِن فارسی صحبت اکود. نَنَشو اَگِ وَقتِ پیام اَدِت گراشی تایپ اَکود. شگاام: مامان فارسی بنویس، نادنم چِ اُتنِوِشتن. وَلِ انگار نِ انگار. ایکِ اُشگُت مِ خَنَچو. اُمگُت: خاب شما که تحصیل کِردَه اِسِسی، گراشی بَلَد نیسی؟ نَنَه امیرحسین هم با خَنَه جواب اُشوادا: تِکِ دانشگاه زبون گراشی دِگَ شویاد نِدَسوم. راس شَگُت، یک عمرن گراشی حرف زَتام، ولِ آلا کِ ای گزارشِ وَ زبون گراشی تایپ کِرداام دَنِساام اَمنَ کِ تی‌تَر شُ اَگُت، نون گَنُم اَشکَم فیلادی شَوِ. (کنایه از این که هر کسی نمی‌تواند کار دشوار را انجام دهد)
چَن رِزی کِ گزارش آماده مَواکِ، وَ تعریف جدیدی اِز زبون مادری هم رَسِدَم. با چَنتا از پدریا صحبت مَکِ، همگی وَ یَک قضیه مشترک اشاره شُوا. تِکِ خونه نَنَیا با بِچیا فارسی صحبت اَکنِن و بایا گراشی. وَقتِ مَواپُرسی: نَپَ بِچیاتو با زبون مادری حرف نانِن؟ خَنَه شُ اَکِ و جواب شُ اَدا: با زبون مادری شو حرف اَنِن دگه، ننیاشو فارسی حرف اَنِن، بِچیا هم چُن نَنَیاشو. ای قضیه بِشتَر بین خانواده یایی شِ تِکِ چَش اَزَت کِ جوون تَر دُنِن. نادَنم، شاید دنیامو عَوَض بُدِن، یا تحصیل والدین باعث بُدِن که خیلی اِز والدین اصرار بر فارسی حرف زَتَ بِکنِن. قضیه جایی جالب‌تر اَوابِ که بعضی از بچیا با نَنَشو فارسی حرف اَنِن و با باشو گراشی یا بالعکس.
موضوع، موضوع کَم اهمیتی نی. محمدحسین کلاس نهم و ریحانه کلاس پنجم درس خَدان. با نَنَشو وَسَسُنوم در مورد زبون مادری حرف مُ اَزَت، که بِشَم با بِچیا گراشی حرف بِنوم یا فارسی؟ نَنَشو اعتقاد اُشوا که خیلی موضوع مهمی نی. هرکدوم بِچ خُش شَواس انتخاب اَکود. اَمنَکِ حرف مُ اَزَت محمدحسین تاف خُش شَواخد. اُمنادنِس چِ گوتای. اُمنِشَس تحمل کِردَ. اُمگُت محمدحسین چِ تاف خوت واخَداش؟ اَنیزا وَقتِ جوابُش مَیاد دا مِ خَنَ اَچِ. جواب اُشوادا: «تِکِ ای وضعیت کرونایی دِش چِسوم جشن دِدو دَر آوُرده دُتِ خالمو. آلا مامانمو اگه بِچیا گراشی حرف بِنِن یا فارسی خیلی مهم نی.» راس شَگُت، بَرِ هر چیزی جشن، مراسم و دغدغه مُ اِسِن وَلِ بر موضوعاتی که باید ارزش قائل بوم انگار نِ انگار.
کائت آخر
بِچیامو هم گراشی باید بَلَد بِن هم فارسی. گراشی تِکِ خونه و کیچی یاد اَگِرِن، فارسی هم تِکِ مدرسه. مهم ای اِسن کِ حرفیامو مغز اُشبِ، تافِ دل اِچِ. چُنِ کدیم دور یَک اینیوم، خَش بوگام و خَش خَنَ بِکنوم. حرفیامو گِرِن اِز کار یَکتَ واز بوکود، نِ زبومو چُنِ مار مَکِس نیش بِزِت. ۲ اسفند هم بهونه‌ای اِسِن بَرِ ای کِ زبومو بشتر بشناسُم، زبونی که از کِوَای تا آلا با اَمی کائت داردام.
