«آسمانه» عنوان برنامه‌ای است که با همکاری گروه‌های رسانه‌ای دیدار و آرمان تهیه و منتشر می‌شود. شعرخوانی مصطفی کارگر نیز یکی از بخش‌های برنامه‌ی «آسمانه» بوده است.
.
متن داستان «اِناوِ سَرپِلِنگَنِه» از مجتبی بنی‌اسدی:
اَسِنِ زردِ کِه شَو، سُمیه خیز اشزت چو وَ جا. وخته واگِشت، عمه‌نساء لبِ تالار اوداسو و پِج شِ تِک اَسی اَداو. سمیه چهارزنینی اوشکه شِ پا شَ. اُشگُت: «چسپ هم مَو عمه.» و چسپِ اوشواسِ ش نِشونِ عمه دا. عمه کلّه ش تَکون دا.
ـ ایلَکادو آو بیا عمه.
سمیه با جِکِ استیل واگِشت.
ـ بریز.
عمه وَرِ اَسی مُسّ اُشگرت و سمیه آو اُشریخت.
ـ بَسِن.
ـ آسّینوم بزه و برا.
سمیه جکِ اوشنا و آسّینِ عمه‌شو که تِکِ اِناو شَگِرِت دو سه پِل اُشواگردِنا. اِناوِ تکِ اَسی ایلکِ شُل وابی بعد لعدو سخت. سمیه با نَخُنوش شواس چِگِ چسپ واجِه. اُشناشس. چو راو بی‌بی که گوشهِ من‌سراو اوداسو و کَلون دید شَکه.
ـ بی‌بی مِزبَر واز بکو.
بی‌بی خِلالوش اشواسه و شِ لِ چسپ کَشی. تا ایکه چسپ واز بی.
ـ مِ داورِ کِلیکیام دارش بی‌بی؟
ـ کیچی بیا. ما خو دِدو اومنی نَنه.
سمیه چسپِ اشواسه و با دِدو ایلکِ ایلکِ شزکد و ش تَتِ خلالِ بی‌بی زت. بی‌بی نئگوش شِ لِ دِئشوش نا. سمیه کلیکیاش واز اشواکه تا بی‌بی چسپیا رو زِرِ بندِ انگشتوش بیاره.
ـ بی‌بی، تِ دلوت بر بابای‌مو تنگ بُودِن؟
ـ و نَنَه کِ بودِش اَدَنش.
و آشِنگ اشواکشی.
ـ بی‌بی؟
ـ آبی‌بی. جونوم.
کلّش ش پهلا گاشِ بی‌بی بو.
ـ نادَنِش مامانی‌مو کو چِدِن؟
بی‌بی بُچ‌خنه‌ای اُشزَت.
ـ برچِ اِز عمه نواپرسداش؟
سمیه چَش شِ تکِ عمه بس و اُشگوت: «چی نِگوتای. اگِ وخته اونت خوت اَدَنِش.»
هَرمَ کلیکیاش چسپ اُشزتسو. عمه جار اُشزت: «سمیه بِداو نِ.»
شواس اُروسِّ که بی‌بی اُشگت: «چِدنِ خو جو واکد بر بابایی‌تو.» و پوکِدو ش کَلون زت و همرَهِ سمیه روسّا. چِدِن پِشِ عمه لبِ تالار شَسِن. باءِ اِناو تکِ مِن‌سِراو پیچِسّو. بی‌بی کومبولوش شَ برا زَت و شَ. آستینِ لباسوش ش برا زت. مُشت اوشکه و دس اوشکه تکِ اَسِنِ اِناو. بعدِ یواش یواش تا زِرِ مُچِ دَسّوش، شَ واکشی. هر دو دَسّوش اِناوی وا. عمه هم با کرارِ واکِع، کفِ دو تا دسِ کِوهِ سمیه اِناو شَنا.
ـ بی‌بی، تِ هم وخته بباجی اِز گَطَر داونت، خو جو تَواکِ؟
عمه یَک چَشی شِ تِکِ بی‌بی بِس و یَک چَشی تک سمیه. بی‌بی چَش ش جلو وا که اُشگت: «آخِر کِ اَدو. بِچ خو نی. پنج سالوشِن.» سمیه کِ حالا دَسیاش اِناویی بوسو، کلّه‌ش شَ برا بو تا می‌نیاش از لِ چَشوش و اَنده اِچه.
ـ تی‌تر چونِ حالا نوا که مَچی بِ. هیچی نوا. بباجی سال تا سال ناواگِشت. هرمَ بِچیام هم هم‌شیر دونن. یکتَ تازه و لَته اونتسو کِ تعدو مِ اشکم وا.
عمه کلیکیا سمیه، تَی تَی اِناو شِ دور اَکِ.
ـ خبر اِز یَک مو نِوا. بعد از بوری وخت دگه یَک کاغذی شِ دس یکته اَدا. بعد از یَکسال کِ اَواگَشت، ایلکِ اَشه، بعد لعدو اَچو.
مِئگِ چِلِلِسکِ تِک کائت بی‌بی شَخد. وله بی‌بی نِشتِرزوش ش ل زِینیش نسّو و از کدیم شَگوت.
ـ بِچیا گَپ اَبودن، خبر از با شونابی. اِی عمه‌نساء دو سالوش وا. تاتی‌تاتی شَکِ کِ دگه باشو اوشدی. فقط هم اَمی یَکش اوشدی و بس. دگه چو.
عمه چَشیاش با ساعدوش پاک اوشکه. بی‌بی اَنیز از بباجی برِ سمیه شگوت.
ـ نساء دوتِ آخروم وا. بِچِ آخروم هم وا. پوسیا چونِ باتو خا عامایات هم شَواس اِچِن سفر. وله ما اُمگوتن اَمنه مَکنی. بچیاتو یتیم گَپ اَبن. وله گاشکار شونِکه. اِستاشو. اُمگت اگَ و فکر خوتو نیسی، فکر زِنَیاتو بی. میادِن وخته بباجی دیر شَواکِ و خبری مِز نوا، دیر از چَشِ بِچیا اَچِدم تِک حموم اَشَسم و گِرخ مکه. هی… .
عمه یک لکِ سَوزی ش دورِ دَس‌یا سمیه اَداو کِ صدا دَر اونت. سمیه اشگت: «مامانِن». انیز کسی و تِکِ مِن‌سراو نِرَسسو که لعدو دَر شوزت. واگِشت طرفِ در. کِسی وَ پس نِواگشت.
ـ مامانی وِ کو چو؟
کسی اُشنادَنِس کِ جواب آدت. عمه روسّا. اَسی ش تِکِ آودوزِک نا و دسُش اُش‌شو. آو نارنجی شِزداوونت. دَسوش ایلکه نارنجی بوسو.
بی‌بی چَش شِ تکِ آسمو وا. شاید ستاره‌یا شَشِمِرد. عمه واگشت وَ تِکِ اُتاخ و پیشنی‌یا ش دَر اَو و تک تالار پهن اُشواکِ. سمیه یواش‌یواش چَشوش بَسّه اَبی. عمه، سمیه رو ش بغل آکِ و اوشخَتِنا. بی‌بی هم چو لبِ آودوزَک شَ کِ دگه دَسوش بِشِ. وختِ شَشو، اَسرَتِش جلنگ‌جلنگ شَکه. لعدو صدا دَر اونت. نَنهِ سمیه وا. لیش با چَدِر اُشگرتسو. اونت وَ تکِ مِن‌سراو. انگار اشناشِس پا وانِسِ و تِکِ اتاخ اِچه. لبِ آسونگِ مطبخ شَ و شروع اشکه و گِرِخ کرده.
عمه چو شَ طرف. سمیه روسا و بی‌بی که حالا پِسِّ چروکِ دَسوش نارنجی بوسّو، ورِ سرش وَسا. وَتمه کسی نِواموند که سراخ بگره. نَنهِ سمیه سِرَ بلند اُشواکِ.
ـ زنگ اُشزت… جعفر وا… اِز گَطَر… اُشگُت ای دوشنبِ پرواز لغو بُدِن… یک مادو بعد ششا بیا.
دورِ بُرم‌یاش سُرخ وا، سرخ‌تر وابی. خَرس شز چَش داونت چونِ مُروری. بی‌بی چو شِ ورِ سره. کله سره‌ش کَند اوشدا و شِ تکِ گاشوش گوت: «شکر خدا بکو خبر تز اسّن… شکر خدا… .»
سمیه چَش شِ تکِ نَنشو بسسو. بی‌بی راس شگوت. نَنَشو جو وابُسو.
فایل تصویری این داستان را با خوانش محمد شیروان در صفحه‌ی اینستاگرامی(اینجا) رسانه‌ی دیدار ببینید.
