«تن‌ها»ی کارگر رونمایی و نقد شد

سالن اجتماعات آبشار اندیشه، میزبانِ مراسمی ادبی بود. این مراسم با صحبت‌هایِ مهدی آیینه‌افروز، رئیسِ اداره ارشاد اسلامی شروع شد. رئیس ارشاد با اشاره با بودجه‌ی کم این اداره گفت: «اداره ارشاد با بودجه‌ی کمی که دارد، نتوانسته آن‌طور که باید و شاید حمایت داشته باشد. اما تلاش ما این است که از کتاب، کتاب‌خوانی و نویسنده حمایت داشته باشیم.»

بخشِ بعدیِ برنامه به پخشِ کلیپی پیرامون زندگیِ مصطفی کارگر اختصاص داشت. این کلیپ که توسط تیمِ فرهنگی-رسانه‌ای حنین آماده و تدوین شده بود، کارگر به بیان فراز و نشیب‌هایِ زندگیِ شاعری خود اشاره کردند. همچنین در این کلیپ، او از دوران کودکی در محله مصلی، حال و هوای انجمن‌های ادبی، حس خوبِ کتابخوانی، شبِ شعر و زندگیِ خانوادگی خود نیز صحبت‌هایی داشت. ابتدای این کلیپ، دیدار این شاعر گراشی با مقام معظم رهبری، در رمضان گذشته را یادآور شد.

سخنران دیگر برنامه، امام جمعه بود. حجت‌الاسلام بخشایش‌پور، در صحبت‌های خود شعر و قریحه‌ی شاعری را یک موهبت الهی عنوان کرد و گفت: «معدود افرادی از این نعمت برخوردار هستند.» او به نقش شاعر در فرهنگ‌‌سازی در جامعه اشاره کرد و گفت: «شاعر باید به کمک جامعه بیاد.» امام جمعه همچنین در مورد استعدادهای شهر گفت: «در این شهر استعدادهای درخشانی وجود دارد. و ما نیازمندیم به همچون جلساتی. من من خیلی خوشحال شدم وقتی شنیدم قرار است کتاب شاعر عزیز انقلابی رونمایی شود. آقای کارگر هم یکی از شماهاست.»
نوبت به رونمایی از کتاب‌ها رسید. احمدرضا خودکامه، مجری برنامه از امام‌ جمعه، رئیسِ اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و علی زمانی، معاون فرماندار و مصطفی کارگر دعوت کردند برای رونمایی از دو کتاب به جایگاه تشریف بیاورند. دو کتابِ «تن‌ها» اثر مستقل مصطفی کارگر و «آ» اشعار مجموعه شاعرانِ گراشی که توسط کارگر گردآوری شده بود، با حضور مسئولین و خود شاعر رونمایی شد. کارگر در صحبت‌های کوتاهی از مجموعه‌هایی که در برگزاری این مراسم نقش داشتند مثل پندری، چشمه و اداره ارشاد، تشکر کرد. او به طور ویژه نیز از همسرش که او را در این مسیر همراهی می‌کند، قدردانی کرد.

اولینِ منتقدِ «تن‌ها» شاعری کشوری بود. میلاد عرفان‌پور شاعرِ شناخته شده‌، در یک فیلم ضبط شده که برای مراسم ارسال کرده بودن، ابتدا به معرفی شاعر پرداخت و گفت: «مصطفی کارگر سال‌هاست از شاعران برجسته و جریان‌ساز استان فارس است. او باورمند و متعهد به مردم و آرمان‌ها و همچنین باورمند به اصول ادبی و موازین شاعری است.» صاحب کتاب «جشن فراموشی‌ها» پیرامون کتاب «تن‌ها» گفت: «این کتاب از چند جهت قابل اعتناست: از لحاظ توجه به به آرمان‌ها و مردم، از لحاظ موضوعی و مضمون و نکاتِ ادبی و خیال‌پردازی‌هایی که در آن دیده می‌شود. و هرکدام از شعرهایِ این کتاب دریچه‌ای رو به ارزش‌ها باز می‌کرد.» این منتقد در پایان از عدم حضورش به خاطر مشغله و محدودیت‌ها عذرخواهی و کرد.

محمد خواجه‌پور دیگر منتقد این مراسم. بود. او همان ابتدایِ صحبت به سخت‌گیریِ های خودش و کارگر در انجمن شاعران و نویسندگان اشاره کرد و گفت: «در انجمن ما خیلی‌ها را سر بریدیم و اصطلاحا نقدهای محکمی داشتیم. البته انجمن ادبی چشمه با تغییر رویکردی که دارد می‌تواند کمک‌کننده باشد.» خواجه‌پور در معرفی کارگر گفت: «مصطفی کارگر یک شاعر متعهد است. متعهد به شعر و مضمون. برای یک شاعر متعهد، تعهد به شعر، ادبیات و حقیقت اولویت است و دیگر شئون زندگی با آن سنجیده می‌شود. به خاطر همین شعر حتی بر روابط شخصی و روابط کاری او هم اثر می‌گذارد. هر دو کتاب حاصل تعهد کارگر به شعر است.»
منتقد گراشی با اشاره به کتاب قبلی کارگر گفت: «اگر کتاب قبلی کارگر یعنی «سلام گل سرخ» را با این کتاب کنار هم قرار دهیم، فضایِ شعری مشخص و ارزشی را می‌توان دید. البته این اشعار همه‌ی اشعار او نیستند. هجویان و طنزهای زیادی دارد که قطعا همه آن را نشنیده‌اند. مصطفی کارگر آثار چاپ‌نشده‌ی زیادی دارد که به خاطر دوری از مرکز استان و کشور است. این دوری او را مجبور به تلاش کرده و با تلاش بیشتر خودش را بکشد بالا. او هر چقدر که برای شعر دیگران سخت‌گیر است، برای خودش سخت‌گیرتر است. مثال این سخت‌گیری سوزاندن شعرهایش است.»

خواجه‌پور در معرفی دو کتاب چاپ شده نیز گفت: «کتاب تن‌ها مجموعه سروده‌های مصطفی کارگر و کتاب آ حاصل سروداندن‌های کارگر است. یعنی تلاش هم برای تشویق دیگران به نوشتن شعر این تلاش با برگزاری شب شعر، نقد کردن و حالا چاپ کتاب در طی این سال‌ها ادامه داشته است. البته این کتاب آ از تنوع قالبی و مضمونی خوبی برخوردار است. از مهدی کارگر که کوچکترین شاعر این کتاب هستند شعر هست تا دکتر مهرابی و دکتر رحمانی که سابقه‌ی بیشتری در شعر دارند.» او همچنین نقصی را که به کتاب «آ» وارد دانست و آن هم نداشتن پیشینه‌ی هر شاعر و تاریخِ سرایش آن بود. او معتقد بود با آگاهی از سالِ سرایش شعر، می‌توان به جریان شعر در گراش نیز رسید.