پندری ـ مسلم پورشمسی، عکاس: باران های چهل پسین فرصت خوبی برای ایجاد آب‌گیرهای متعدد ـ که در زبان محلی گراش به آن مکسم می‌گویند ـ است. سن مهم نیست؛ جوان و نوجوان و حتی نونهال و مسن‌تر ها هم‌پای یکدیگر در این آب‌گیرها شیرجه می‌زنند و صدای شادی و خنده‌شان فضا را پر می‌کند. دلت می‌خواهد خودت را هم توی یکی از آب‌گیرهای عمیق‌تر شیرچه بزنی تا حسابی صورت و بدنت بدون هیچ دغدغه‌ای گلی بشود.
آب آب‌گیر تا یک متر گرم و یک متر به پایین‌تر خنک‌تر است. باران‌های چهل پسین که آب «اَمِنه» (آب همراه با املاح و گرده‌های گیاهان) را درون این گودال‌ها لبریز می‌کند، دوای خارش و التهاب‌های پوستی است که مردم از این داروی طبیعی با مالیدن گل و لای به صورت و بدن استفاده می‌کنند.
شنا در این گودال‌های گلی، تفریح خوبی برای بچه‌های جنوب است. این بارش‌های رگباری که آب‌گیرها و پای درختان نخل که در گویش محلی به آن «بَسِّ فَسیل» می‌گویند، را پر از آب می‌کند بهترین فرصت برای «مایی‌سواری» است؛ با شناور کردن تنه خشک نخل روی آب، که به آن مایی می‌گویند. مایی‌سواری چیزی شبیه قایق‌سواری است که شادی و هیجان خاص خودش را دارد.
امروز با دیدن تمام این زیبایی های خداوندی یکبار دیگر برگشتم به سال هفتادویک هفتادودو. دوران نوجوانی و این بازی‌ها. من این شادی را از لنز دوربینم قاب کردم تا یادم بماند هنوز هم می‌شود خندید و شاد بود.
