مهدی فتاحی یادداشتی بر رویداد پرچمدار نوشته و امیدواری خودش از سال‌های آینده پرچمدار نوشته است.
مهدی فتاحی:
رویداد پرچمدار امسال متولد شد. تا پیش از آن، هر ساله با عنوان اختتامیه جشنوارهٔ سراسری عمار برگزار می‌شد تا حسن ختام نمادینی باشد بر اکران‌های فیلم‌های کوتاه راه‌یافته به جشنوارهٔ عمار در گراش. اما از امسال پرچمدار به عنوان ویژه برنامه چهاردهمین جشنواره عمار در گراش معرفی شد که در ادامه هویت مستقل خودش را هم داشته باشد. البته عماری‌های گراش با ابتکار خودشان، بخش‌های جنبی زیادی طی سال‌ها به این جشنواره افزودند که برخی از آن‌ها با گذشت چند سال به سنت بدل شده‌اند. حالا بسیاری از ما که مخاطب هرسالهٔ این جشنواره هستیم، بیشتر از آن که یادمان باشد پارسال چه فیلم‌هایی اکران شد، یادمان می‌آید که چه کسی چهرهٔ سال شد و چهرهٔ امسال را حدس می‌زنیم.
ابتکارات برگزارکنندگان عمار در گراش البته به همین چند مورد ختم نشده و هر سال بیشتر و بیشتر می‌شود. فکر می‌کنم این موارد و نیز استقبال بیشتر مردم از این برنامه‌های جانبی در قیاس با فیلم‌ها، یکی از دلایلی بوده که دوستان‌مان تصمیم گرفتند جشنوارهٔ خودشان را بدون قید و بند برپا کنند. جشنوارهٔ «پرچمدار» را.
عمار یا حالا پرچمدار، قرار هرسالهٔ ماست. قرار با دوستانی که از کیفیت و ماهیت کارشان اطمینان داریم و مطمئنیم اگر ۲-۳ ساعت در سالن مرحوم شیخ احمد انصاری می‌نشینیم، وقت‌مان به بطالت نگذشته است. اگر دیر برسیم و به علت کثرت مخاطب مجبور باشیم سر پا بایستیم هم فرق نمی‌کند. در هر صورت پرچمداری‌های گراش چیزی در چنته دارند که شما و ما را راضی روانه کنند. شاید این همان راز ماندگاری چندسالهٔ این جشنواره باشد.
نکتهٔ امیدوارکنندهٔ دیگری که دربارهٔ پرچمدار باید به آن اشاره کنم، وعدهٔ جذابی است که امسال داده شد. وعدهٔ خارج‌شدن جشنواره از انحصار یک شهر و منطقه‌ای‌شدن آن. تصمیمی که دروازه‌های گوناگون و جدیدی را به روی پرچمدار می‌گشاید و آن را قطعاً جذاب‌تر و پرمخاطب‌تر می‌کند. حالا دست‌اندرکاران جشنواره باید به فکر سالنی بزرگ‌تر باشند که بتواند میزبان شایسته‌تری برای برگزاری باشکوه آن باشد. من به شخصه، مشتاق دیدن کلیپ سلامِ اول برنامه، با تم منطقه‌ای و نه فقط گراشی، هستم.
